انگار دنیا برای فراموش کارها ساخته شده. به دنیا میای و بزرگ میشی و بچگیتو فراموش می کنی. خاطرات خوب و بدتو فراموش می کنی. عاشق میشی و اگه بهش نرسی حتی عشقت رو فراموش می کنی. اگر از نزدیکان و عزیزانت کسی فوت کنه حتی بعد از مدتی اون ها رو هم فراموش می کنی. باید فراموششون کنی وگرنه دنیا فراموشت می کنه. وگرنه دق می کنی. و چاره ای هم نیست باید بین بد و بدتر انتخاب کنی.

پی نوشت: بگذار دنیا فراموشمان کند.