انگار دنیا برای فراموش کارها ساخته
شده. به دنیا میای و بزرگ میشی و بچگیتو فراموش می کنی. خاطرات خوب و بدتو
فراموش می کنی. عاشق میشی و اگه بهش نرسی حتی عشقت رو فراموش می کنی. اگر
از نزدیکان و عزیزانت کسی فوت کنه حتی بعد از مدتی اون ها رو هم فراموش می
کنی. باید فراموششون کنی وگرنه دنیا فراموشت می کنه. وگرنه دق می کنی. و
چاره ای هم نیست باید بین بد و بدتر انتخاب کنی.
پی نوشت: بگذار دنیا فراموشمان کند.