فانوس شب

مادرم همیشه بهم می گفت: تو زندگی سعی کن نه تنها بمونی و نه کسی رو تنها بذاری.

من هم سعیمو کردم. هیچ کس رو تنها نذاشتم اما اکثر اوقات تنها موندم. چون تنها موندنم دست خودم نبود و دیگران مقصرش بودن. بین دوستام، توی مدرسه و بعدها توی دانشگاه همیشه این اصل رو رعایت کردم اما خب این پنجاه درصد کار بود. پنجاه درصد دیگه دست بقیه بود نه من.

و الان فهمیدم که جمله ی مادرم غلط بود. فکر می کنم باید همه جا اعلام کنیم: آهای مردم، کسی را تنها نگذارید. اگر من تو را و تو من را تنها نگذاری، دیگر نه من تنهایم و نه تو.