روابط

آغاز یک رابطه (عشق) یک طرفه است و بقای همون رابطه (عشق) دو طرفه. اصولا تمام روابط عاشقانه یک طرفه شروع میشه اما نمی تونه یک طرفه ادامه پیدا کنه.

 

دنیای احمق ها

فیلم سیگار کشیدن و مشروب خوردن مرلین مونرو صدها هزار دلار فروش می رود. آدامس جویده شده ی الکس فرگوسن هم صدها هزار دلار فروش می رود. قرآن مطلا هم میلیاردها تومان می ارزد و به فروش خواهد رفت. فرقی نمی کند مرلین مونرو را دوست داشته باشی یا نه، الکس فرگوسن برایت مهم باشد یا نه و مسلمان باشی یا نه. کار احمقانه، احمقانه است. دنیا انگار دنیای احمق هاست و در دنیای احمق ها، اتفاقا دانایان، احمق پنداشته می شوند. در دنیای احمق ها همه چیز وارونه است و هیچ چیزی سر جایش نیست. احمق ها حکومت می کنند، احمق ها حال می کنند و احمق ها به احمق ها اعتراض می کنند. امروز در دنیا مواجهیم با دانشمندانِ احمق، هنرمندان احمق، حاکمان احمق و از همه بدتر مردم احمق که خود را دانایِ کل و بقیه را نادان می دانند. از علم به جهل رسیدن طبیعیه اما از جهل به علم رسیدن نه. آیا بشر می تونه دوباره به حالت طبیعیِ خودش برگرده؟

دنیای گفتمان و موشک

دنیای امروز یا دنیای فردا صرفا نمی تواند دنیای یک چیز باشد. صرفا نمی تواند دنیای گفتمان باشد و نمی تواند دنیای موشک باشد. برخی مسائل با گفتمان جلو می روند و برخی با موشک و قدرت. هر چیز جای خودش. ما ایرانی ها استادِ احساسی رفتار کردن هستیم.

پی نوشت: البته این گفتمان نه گفتمان پاورپوینتیِ جلیلی است نه گفتمانِ فشلِ ایمیلیِ ظریف.

آش همان است و کاسه همان

گریه کردید، توبه کردید، خدا غلط کردم، گفتید و از فردا آش همان است و کاسه همان. بازدهی شب های قدر به اندازه ی سهم کالاهای غیر نفتی در اقتصاد ایران، پایین اومده. شدیم آدم هایی که کلِ سال همه کار می کنند و در سه روز توبه و جبران.
پی نوشت: این پست توهین نیست، اشتباه برداشت نشه. سوزنی است به خودمان برای زدن جوالدوزی به دیگران.

قوی تر از ذوالفقارِ علی

دوباره ایام شهادت علی (ع) فرا رسیده و دوباره دیالوگ زیر که دیالوگ معروف سریال امام علی (ع) است، بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد.

معاویه: قوی تر از ذوالفقار علی سراغ داری؟ عمروعاص: آری. جهل مردم.

جدا از اینکه دیالوگِ مذکور علاوه بر ماندگار بودن، سخن درستی نیز هست، می خواهم به وجه دیگری از این دیالوگ بپردازم. در اینکه جهل مردم، فرصت خوبی برای سوء استفاده است، شکی نیست. در اینکه جهل مردم از ذوالفقار علی (ع) قوی تر است هم شکی نیست. اما اینکه قدرت علی (ع) در شمشیرخلاصه شود، اشتباه محض است. قدرت علی در علمش، سخنش، گفتارش، تفکرش و نهج البلاغه اش است. قدرت علی (ع) اگر در ذوالفقارش بود، بعد از شهادتش تمام می شد، اما علی (ع) و نوع نگاهش هم چنان در جهان می تازد و طرفدار دارد. عدالت علی، زبانزد خاص و عام است و هیچ کس، حتی مخالفان و دشمنانش هم نمی توانند آن را زیر سوال ببرند. قدرت علی (ع) در ساده زیستی اش است، در کمک به مستمندان، چنان که در اوج قدرت، هم چون مردم عادی و حتی پایین تر از آنان لباس می پوشد و زندگی می کند. قدرت علی (ع) ابدا در شمشیرش، جنگاوری اش و توانمندی نظامی اش نبوده و نیست. حال آنکه کسی نمی تواند تمام این ها را هم زیر سوال ببرد. قدرت علی (ع) در بخشش گناهکاران و دشمنانش است؛ می خواهید قدرت علی (ع) را ببینید، به رفتارش با ابن ملجم، به برخوردش در خانه وقتی همسرش را... به مشاوره هایش به همان هایی که خانه نشینش کرده اند نگاه کنید. علی (ع) عاقبت را فدای مصلحت نمی کند، او ابدا مصلحت اندیش نیست، عاقبت اندیش است. علی (ع) فراتر از جغرافیا، نژاد، سیاست و هر چیز دیگری است. هر انسان آزاد اندیشی در دنیا شیفته ی علی (ع) است. علی (ع) برای من بزرگترین فیلسوف و اندیشمند تمام دوران هاست. کسی که هرگز از این دنیا نرفته و کسی که بیش از هر آدم زنده ای، بر جسم و روح و ذهنیت بشر، تاثیرگذار بوده است. علی (ع) غایت و نهایت تمام خوبی ها، بزرگواری ها و رفتارهای انسان دوستانه است. تفکر علی (ع) قوی تر از هر چیز دیگری است، از ذوالفقارش یا حتی از جهل مردم. آن چیزی که جهل مردمان را هم چنان پس از سال های سال می شوید و افراط و تفریط و خرافات را از افکارشان و رفتارشان می زداید، تفکر علی (ع) است. تفکر علی (ع)، برای هر مسلمان و هر آزاد اندیشی، ملاک و معیارِ تشخیص است و لاغیر.

پی نوشت: مشکل ما اینه که همیشه جنگاوری بزرگانمون برامون جذابیت داشته، نه تفکراتشون.

پی نوشت 2: من مشکلی با سریال و این دیالوگ ندارم و اتفاقا خیلی دوستشون هم دارم، نوشته ی بالا هم در نفی پیام دیالوگ مذکور نیست. اتفاقا این دیالوگ در جای خودش، مضمون بسیار درستی هم داره.

پی نوشت 3: من آدم چندان مذهبی و معتقدی نیستم اما این ها هیچ تناقضی با افکارم نداره. البته به این مذهبی (سفت و سخت) نبودنم، افتخار هم نمی کنم، فقط این رو نوشتم که بدونید تفکر نویسنده ی متن چه چیزی هست.

این زمینِ لعنتی

یه روزایی ام بود، وقتی که بچه بودم، فکر می کردم زمین یه جایی تموم میشه. کلا نمی فهمیدم زمین گرده و انتهایی نداره، فکر می کردم یه جایی مثل یه دره ی عمیق انتهای زمینه. اون روزا، روزای بچگی، چقدر روزای بهتری بود. تقریبا هیچ چیزی از دنیای آدم بزرگا نمی دونستیم و نمی فهمیدیم ولی دنیا برامون جای باحال تری بود. ای کاش می شد جلوی سیر منطقی گذر زمان رو گرفت یا لااقل کمی آرومش کرد. لااقل برای وقتایی که همه چیز خوبه. ای کاش این جور مواقع زمان دیرتر می گذشت.

تغییر

مهم ترین دلیل خودکشی عدم تغییر در زندگیه. یعنی وقتی چیزی برای تغییر در زندگی نداشته باشی و سال ها کلیشه رو تحمل کنی، آخرش به جای تمام تغییرات کوچکی که در زندگی ات باید انجام می دادی و ندادی، دست به یک تغییر بزرگ یعنی خودکشی می زنی.

داشته هایمان

بعضی چیزها را تا از دست ندهی قدرشان را نمی دانی و شاید اصلا درکشان نکنی. در زندگیِ خصوصی شاید بودنِ یک عزیز کنارت را تا وقتی که هست، احساس نکنی اما به محض رفتنش، بغض می کنی، منقلب می شوی. در جامعه هم همین مسائل وجود دارند، امنیت هم همین است مثل مادر، پدر، همسر یا هر عزیزِ دیگری. تا قبل از این حوادث تروریستی هیچ کس به یادش نبود و حتی هیچ کس نمی دانست وجود دارد اما حالا همه ی ما می خواهیم دست به دست هم دهیم و با هم باشیم. شاید تا دیروز یادمان نبود که اتحادی هم هست که می توان جایگزین اختلاف کرد. ما مردم چوب اشتباهاتِ خودمان را می خوریم. با این حال ما مردم مظلومی هستیم، در داخل عده ای پشتِ خروارها بتنِ مسلح قاه قاه می خندیدند و این مساله را جزئی می دانستند که به زودی برطرف خواهد شد و بقیه هم مشغول سیاسی کاری و حساب کشی از هم بودند. حق هم دارند، از این جناح بازی ها نمی شود ایراد گرفت، چرا که آن ها سرِ پلاسکو حالِ این ها را گرفتند و این ها هم باید در موقعیتی مشابه تلافی می کردند. اما ما از این هم مظلوم تریم، این روزها هیچ کس برای ما شمع روشن نخواهد کرد، هیچ کس از غصه ی ما ناراحت نمی شود، هیچ کس با ما همدردی نمی کند و ما هستیم و خودمان و باری که مثل همیشه تنها به دوش می کشیم. حالا جنس داعش جور شده و این جماعتِ نادانِ متحجر در کشورهای بی طرف نسبت به مسائل سوریه بمب گذاری کرده اند، در کشورهایی مثل ایران که در سوریه سرکوبشان کرده اند هم بمب گذاری کرده اند و حتی کشورهایی که از آن ها حمایت مالی - نظامی کرده اند را هم بی نصیب نگذاشته اند. همه ی این مسائل نشان از آن دارد که این سگ صاحبش را نمی شناسد و همه را گاز می گیرد. این نشان می دهد که ایران چه در سوریه می بود و چه نمی بود این بمب گذاری ها اتفاق می افتاد. کمااینکه اگر ایران به صحنه نمی رفت و روسیه را با خود همراه نمی ساخت، و این وحشی هایِ نادان در سوریه به حکومت می رسیدند، الان نه فقط ایران که جهان شکل دیگری داشت. ما یا بهتر بگویم آن ها که رفتند، آن از ما بهترانی که رفتند، به دنیا کمک کردند. با هر اعتقادی که داریم مثل خودِ من که بی طرفم و به همه ی طرف ها نقد دارم، نمی توانیم آن ها را نادیده بگیریم و دوست نداشته باشیم. اما لجن زارهایی هم پیدا می شوند که این حملات را به داخلی ها نسبت می دهند، خدا عقلشان بدهد و به راه راست هدایت کند. قدر داشته هایمان را بدانیم، قدر امنیت را، داشته هایمان را ببینیم و با نگاه به داشته ها از نداشته هایمان سخن بگوییم. انسان است و دنیا، جاه طلبی انسان حد و غایتی ندارد. بی نیازترین انسان ها هم، بیش تر به نداشته هایشان فکر می کنند تا داشته هایشان. اگر صرفا نداشته هایت را ببینی شاید روزی برسد که خواسته هایت (رویاهایت)، داشتن آن چیزهایی بشود که در گذشته داشتی اما آن ها را نمی دیدی.
پی نوشت: با ما همدردی کردند اما دولت ها نه ملت ها.
پی نوشت 2: یکی از داشته های مهم که دیگر دارایی ها با بودن آن، مفهوم پیدا می کنند، امنیت است.

شب های روشن

وای، چطور می توانستم چنین خیال کنم؟ چطور می توانستم این جور کور باشم؟ حال آنکه همه چیز را دیگری تصاحب کرده بود و من جز باد چیزی در دست نداشتم. همین مهربانی هایش، همان لطف هایش نسبت به من و عشقش... بله عشقش به من چیزی نبود جز شادی اش در نزدیکی دیدار با دیگری.

شب های روشن - فئودور داستایوفسکی

این کتاب احتیاج به معرفی و نقد نداره. همه کم و بیش ازش شناخت دارن و نوشته هم درباره اش زیاد هست. اما در مورد فیلم هایی که با اقتباس از این کتاب ساخته شد، میشه حرف های زیادی زد. سه تا فیلم هست که از بقیه معروف تر و بهترن: Le notti bianche یا شب های سفید اثر لوچینو ویسکونتی 1957، Four Nights Of A Dreamer  یا چهار شبِ یک خیالباف اثر رابرت برسون 1971 و شب های روشن اثر فرزاد موتمن 2002. به زودی و در چند پست این سه فیلم رو بررسی خواهم کرد.

متاسفانه، شعار مرگ بر آمریکا روی پوشک بچه ها

خب باید ببینیم به کجا رسیدیم. این عقلانیته؟ خب الان که چی؟ با این کار چه مشکلی حل میشه؟ اصلا نوشتن شعار یا بدتر از اون آرمان! روی پوشک نوزاد واقعا چه حسنی و مهم تر از اون چه تاثیری داره؟ آیا شعار، آرمان یا هر چیز دیگری رو باید روی پوشک نوشت؟ به نظرتون این خودش نقض غرض نیست؟

پی نوشت: به خدا این راهش نیست.