وقتی که رفتی اصلا باورم نمی شد. نه به خاطر اینکه رفته بودی نه، چون تو آدمی نبودی که رهایم کنی و یا بی دلیل بروی. من را ببخش، نمی دانم چه اشتباهی کردم که تنهایم گذاشتی اما می دانم حتما مرتکب اشتباهی شده بودم که تنها شدم. چون تو بی دلیل مجازات نمی کنی، تو بی دلیل نمی روی. من هرگز خودم را برای رفتنت نمی بخشم.

پی نوشت: نشسته ام به انزوا به رنگ و بوی بی پناهی
                به خلوتم نمی رسد حضور روشن پگاهی
                احسان حائری - گروه چارتار