فانوس شب

نگاه کن از گذشته تا امروز از دهه سی و چهل و پنجاه و حتی شصت، از جنگ از خاطرات بد، از انجام کارهایی که جزء حقوقمون بود و در خفا و با ترس انجامش دادیم. از بازی ایران - استرالیا یا ایران - آمریکا، از اسکار جدایی فرهادی، از پرسه تو کوچه های شهر، سیگار کشیدن های زیر بارون، قدم زدن های دو نفره، چت های طولانی نیمه شب، خوش خیالی های سر صبح، بیم و امید شب های امتحان، بخاری های نفتی ، کلبه های چوبی، فرار از گشت ارشاد، انتخابات 88، کوی دانشگاه، تاینی موویز و هزاران چیز بی ربط و با ربط دیگه نوستالژی ساختیم. غافل از اینکه خاطرات و خاطره انگیز نمایی آفت تشخیص و تحلیل درست یا غلط بودن یک واقعه، مسأله یا مشکله. کمااینکه در نظر ما گاهی خاطرات تلخ هم زیبا و مطبوعه. از بمباران دهه شصت فیلم نوستالژیک ساختیم، همین طور از 78 و 88 و خیلی وقایع دیگر. این که چرا و برای چه مشخص نیست اما چیزی که واضحه ما مردم غرق در نوستالژیِ عاشقِ فانوسِ نفتی، اگر بفهمیم گذشته و هر آنچه که خاطره شده صرفا لذت بخش و دوست داشتنی نیست یک قدم به آنچه که باید نزدیک تر شدیم.