شاید بهشت زیر پای مادران باشد، اما پدر جهنم را به جان می خرد تا خانواده اش بی دغدغه زندگی کنند. پدر یعنی عمل یعنی فولاد یعنی تکیه گاه یعنی اطمینان یعنی کاریزما. پدر هنرپیشه ایست که هیچ گاه دیده نمی شود، قهرمانی است که هیچ مدالی نمی گیرد و سیاست مداری است که منفعت طلب نیست.

پدر، پدر است، کسی شبیه خودش. بی هیچ اغراقی.

پی نوشت: این متن دلی است.