ادل

کاش برگردیم به دورانی که ادل هنوز چاق بود. ادل قبلا در پاسخ به انتقادات از استایل و چاق بودنش گفته بود که: من برای گوش ها می خونم نه چشم ها. دوستش داشتم چون کار خودشو می کرد، متفاوت بود و صدای فوق العاده زیبا، جذاب و گیرایی داشت. هنوزم دوستش دارم اما چاقش باحال تر بود. از معدود خواننده هایی که بیش تر خواننده است تا رقاص. کاش بیش تر پافشاری می کردی زن.

پی نوشت: البته فکر می کنم تصمیم شخصی ادل بوده. یعنی امیدوارم این طور بوده باشه.

پی نوشت 2 : اشتباه نشه و این پست رو با دخالت یا قضاوت اشتباه نگیرید.

عشق و ابراز

من از اونایی ام که اعتقاد دارم ابراز علاقه مثل خیلی از چیزای دیگه باید تو عمل باشه نه حرف. البته عملی که مستقیما عشق و علاقه ازش برداشت بشه. این که روانشناسا میگن دوست داشتن رو باید به زبون آورد و باید به همدیگه بگین دوست دارم، عزیزم و فلان اشتباهِ محضه. مثل دیالوگایی که شاید مفهوم خوبی داشته باشند ولی به دلیل نوع نوشتار و طرز گفتار شعاری به نظر می رسن و تاثیر خودشون رو نمیذارن یا تاثیر عکس میذارن. پس اینکه خیلی ها الکی بهم میگن عزیزم برای من بیش تر این طور به نظر می رسه که دارن همو مسخره می کنن تا این که عشقشون رو بهم ابراز کنن. مثل اونایی که اصرار دارن همدیگررو مهندس، دکتر، حاجی، استاد یا خیلی چیزایی دیگه صدا کنن. و البته من با همین عبارات هم مخالف نیستم و منظورم نوع استفاده شونه که خب خودتون می دونید خیلی جاها حال بهم زن و بیگانه با اون فضا است. خیلی اوقات عباراتی مثل دیوونه و یا عبارات من درآوردیِ بی معنی خیلی بیش تر، عشق و علاقه ی آدم رو نشون میده. ضمن اینکه عشق می تونه از هر چیزی استخراج و استنباط بشه، حالا بستگی داره به نوع عمل و توانایی ما در انجام اون عمل. به نظرم بیش تر باید عاشق بودن رو بلد باشیم به جای اینکه با کلمات، خصوصا کلمات کلیشه ای ابرازش کنیم.

بچگی

کاش یه امکانی بود میشد بچه ها رو تو همون سن دو سه سالگی نگه داشت. اوج بامزگی، بی دردسری و لذت دنیاست. کاش خودمون می تونستیم برگردیم و دو سه ساله شیم و همونطور بمونیم... تا ابد.

با هم بشنویم 7

در این روزهای خالی از احساس بهتره هوای خودمون رو داشته باشیم و کارایی بکنیم و چیزیایی ببینیم و گوش کنیم که فضا رو یکم رقیق تر کنه. عاشقانه های خوب از هر هنری و با هر ژانر و سبکی، مناسبِ چنین روزهاییه. قطعه ی رومئو و ژولیت اثر ریچارد کلایدرمن یکی از همین آثاره و از دلنشین ترین موسیقی هاییه که میشه شنید. این اثر بازنویسی شده ی قطعه ی اصلی، ساخته ی نینو روتا آهنگساز ایتالیاییه که برای موسیقی متن فیلم رومئو و ژولیت (1968) ساخته شد. پیشنهاد می کنم گوش کنید و لذت ببرید.

دریافت

عادت

خودش عادتم داد به نگاهی که حالا دریغش می کند.

عادت نمی کنیم

شاید تا به حال برای گوش کردن موزیک یک دفعه صدا رو تا اخر زیاد کرده باشین، یا شاید توی مهمونی یا یک محیط پر سر و صدا قرار گرفته باشین این کار تا چند دقیقه ی اولش آزاردهنده است، یعنی تو چند دقیقه ی اول شما از بلندی صدا اذیتت میشین اما با گذر زمان شما به اون صدا حالا می خواد صدای مطلوبی مثل موسیقی باشه یا یک صدای آزاردهنده عادت می کنید. مشخصه که عادت کردن به صدای بلند موسیقی از صداهای ناهنجار راحت تره. اتفاقی که در کشور ما هم افتاده همینه، همه ی ما به ظلم و بدبختی عادت کردیم، خیلی از ظلم هایی که بهمون شد رو نادیده گرفتیم و حالا دچار یه بی حسی مزمن شدیم. نباید عادت می کردیم اما کردیم، بعضی از ظلم هایی که بهمون شد رو مثل موسیقی بلند حتی دوست داشتیم. مثلا فیلم هایی که با پول کثیف ساخته شده رو نگاه کردیم و حتی لذت بردیم و دست زدیم، غافل از اینکه داریم کسی رو تشویق می کنیم که می تونه یکی از عوامل وضعیت این روزهامون باشه و آخرش هم بیاد و هشتگ متعفن قضاوت نکنیم رو بزنه.

برای برون رفت از چنین شرایطی نمیشه صدا رو کم کرد اما میشه عادت نکرد، میشه از صدای بلند فاصله گرفت، میشه رفت بیرونِ مهمونی یه دوری زد و برگشت تا بفهمی گوشِت داشت زیر اون حجم از صدا کَر میشد. پس به شرایطِ بد عادت نکن.

عوضش پول خرج کن

در پاسخ به مهملِ مهم عوضش امنیت داریم باید بگم بخش عمده ای از شکل گیری همین مثلا امنیت بر دوش سربازهای وظیفه ایه که از کمترین حقوق مادی و معنوی برخوردارند و صرفا از تحقیر و توهین و مَردشدن رنج می برند. در این باره حرف زیاده اما علی الحساب منت چیزی به اسم امنیت رو هرگز تحمل نمی کنیم. به جای بیگاری از سربازان وظیفه، عوضش پول خرج کن برای امنیتت، آقای حکومت دار.

صدا رو کم کن

دقت کردین وقتی تو ماشین صدای موزیک رو خیلی زیاد می کنید، صدای محیط و بیرون و به تدریج اطرافیان رو نمی شنوید یا شنیدنش خیلی سخت میشه. دقیقا اتفاقیه که برای حکمرانان ما افتاده. حکومت چی ها اونقدر صدا رو زیاد کردن که نه تنها صدای ما که صدای برخی از معدود اطرافیان درست حسابی شون رو هم نمی شنوند. آقا، خانم مسئول لطفا هر چه سریع تر صدا رو کم کن، و اگر نه مطمئن باش به زودی، این لحنِ لطفا از طرف ما تغییر می کنه. هر چند چشم خودم آب نمی خوره، چه از کم کردن صدا چه از تغییر کردن لحن.

نوستالژی

نگاه کن از گذشته تا امروز از دهه سی و چهل و پنجاه و حتی شصت، از جنگ از خاطرات بد، از انجام کارهایی که جزء حقوقمون بود و در خفا و با ترس انجامش دادیم. از بازی ایران - استرالیا یا ایران - آمریکا، از اسکار جدایی فرهادی، از پرسه تو کوچه های شهر، سیگار کشیدن های زیر بارون، قدم زدن های دو نفره، چت های طولانی نیمه شب، خوش خیالی های سر صبح، بیم و امید شب های امتحان، بخاری های نفتی ، کلبه های چوبی، فرار از گشت ارشاد، انتخابات 88، کوی دانشگاه، تاینی موویز و هزاران چیز بی ربط و با ربط دیگه نوستالژی ساختیم. غافل از اینکه خاطرات و خاطره انگیز نمایی آفت تشخیص و تحلیل درست یا غلط بودن یک واقعه، مسأله یا مشکله. کمااینکه در نظر ما گاهی خاطرات تلخ هم زیبا و مطبوعه. از بمباران دهه شصت فیلم نوستالژیک ساختیم، همین طور از 78 و 88 و خیلی وقایع دیگر. این که چرا و برای چه مشخص نیست اما چیزی که واضحه ما مردم غرق در نوستالژیِ عاشقِ فانوسِ نفتی، اگر بفهمیم گذشته و هر آنچه که خاطره شده صرفا لذت بخش و دوست داشتنی نیست یک قدم به آنچه که باید نزدیک تر شدیم.

ما

ما نه مثل فیلمای سینمای ایران بدبختیم و نه مثل سریال های نمایش خانگی مرفه، ما یه چیزی هستیم که مشخص نیست. کسی می دونه واقعا چه شکلی شدیم؟