آغوش تو

روز هایم تکراری شده اند، خالی از علاقه، عاری از احساس و دلم لک زده برای دیدنت، برای تماشا کردنت. دیگر نمی دانم چقدر باید انتظارت را بکشم. از حالا دنیا دو روز است، روزهای تکراری و روزی که تو را در آغوش می گیرم.

بی تجربگی

دنیا زیبایی هایی داره که از پنجره ی اتاقت نمی تونی ببینیش، باید بیای بیرون و تجربه شون کنی. من در این زمینه کاملا بی تجربه م. 

از صمیم قلب

قضیه زمانی بغرنج میشه که انجام یک کار، نکات مثبت و منفی یکسانی داشته باشه، اون وقته که واقعا انتخاب کردن بین انجام یا عدم انجامش کار مشکلی میشه. این وسط شاید یک چیز کمک کنه مساله رو حل کنی و اونم اینه که عمیقا دوست داری اون کار رو انجام بدی یا نه؟ از صمیم قلبت به اجراش اعتقاد داری یا نه؟ به نظرم این موارد خیلی کمک می کنه تا بالاخره تصمیمت رو بگیری و تصمیمی که احساس می کنم درست ترین تصمیم ممکن خواهد بود. شاید تا سرِ یک دو راهی واقعی گیر نکرده باشیم متوجه میزان اهمیتش نشیم.

با هم بشنویم 2

چون حرفی برای گفتن ندارم فقط توصیه می کنم که موسیقی زیر رو گوش کنید و لذت ببرید. در هر حال و هر شرایطی که هستید. یکی از زیباترین آثار گروه Secret Garden، که البته قطعه ی معروفی هست و شاید شنیده باشید اما دوباره شنیدن و دریافتش خالی از لطف نیست. نام اثر A Song From A Secret Garden هست از آلبومی به همین نام. (البته نام دقیق آلبوم Songs From A Secret Garden هست)

این قطعه را با کیفیتِ بسیار خوب Hi-Res و همین طور فرمت m4a می تونید در ادامه بشنوید یا دانلود کنید. 

دریافت

کلیشه ای

عادت به دردِدل نوشتن ندارم اما این روزهام به شدت کسل کننده است و من با نرخ افسردگی شدید و سرخوردگی از آینده ی نزدیک و دور و آرزوهای کوچک و بزرگ این لحظات رو سر می کنم. البته از اونجایی که گاهی اوقات همین که اتفاق بدی نیفته، خودش اتفاق خوبیه، خدا رو شکر می کنم از این که منو به این شکل در برزخ رها کرده و با روزهای بدی که تجربه ش رو داشتم فاصله ی زیادی دارم.

یه چیزی رو هم صادقانه بگم که خیلی دوست دارم بنویسم و پست بذارم ولی واقعا نمی تونم و این موضوع سخت آزارم میده. یه دلیلشم اینه که اونایی رو که دوستشون دارم، (چه به لحاظ سبکِ پست ها و نوشته هاشون و چه تفکر و نوع نگاه شون به مسائل) این روزا یا نمی نویسن و یا کمتر می نویسن که این خیلی بده و ذوق نوشتن در من رو به شدت کم می کنه. کاش هممون سعی کنیم بیش تر بنویسیم، مگه چقدر وقت ازمون می گیره؟

کلیشه ایه ولی به امید روزهای بهتر برای هممون.

باران

باران را می شنوی؟ وقتی با قطراتش جسم بی جان شیشه را می نوازد و صدایی می سازد که شبیه هیچ سازی نیست.

باران را حس می کنی؟ وقت تنهایی، تنهاییت را جوری پر می کند که هیچ یار و همراهی نمی تواند شبیه آن همراهی ات کند.

باران را بو می کشی؟ بوی خاصی دارد، شبیه هیچ عطری نیست و نمی توان توصیفش کرد اما مگر غیر از این است که دوست داشتنی است.

باران را باید بشنوی، حس کنی و ببویی، دیدنش چندان لطفی ندارد، از آسمان که می بارد آب است و بر زمین که جاری می شود آب، تنها لحظه ی بارش، این معلق بودن قطرات بین زمین و آسمان، تنها این لحظه و این حس است که باران را متفاوت می کند. و هنوز نمی دانم در این لحظات چه می گذرد.

پی نوشت: من واقعا گاهی زیر باران قدم می زنم و این تنها یک فانتزی نیست. قصد دارم در آینده بیش تر این کارو انجام بدم.

پی نوشت2: قدم زدن زیر باران با کسی که دوستش داری البته لطف دیگه ای داره.

پی نوشت 3: باران می بارد. 

مردم

تصمیم گرفتم بعد از یک مدت نسبتا طولانی که دارم پست می ذارم، یکی از حکمت های نهج البلاغه رو توی پستم بنویسم. رفتم و شانسی بین اون حکمت هایی که ستاره دار کرده بودم یکی رو انتخاب کردم که... در ادامه خواهید خوند.

مردم دشمن چیزهایی هستند که نمی دانند.

حکمت 172

و چه قدر نزدیک بود به احوال و افکار این روزهای من. وای از این مردم. باید این روزها بیش تر از مردم بنویسم. در همین محیط کوچک و نقلی. از مردم، یعنی از خودمان.

پیش بینی نکن چه خواهد شد

برام تجربه شده که خیلی چیزا رو پیش بینی نکنم. نه این که براش برنامه ریزی نداشته باشم نه، نتیجه نهایی رو پیش بینی نمی کنم. چون پیش بینی ها همیشه یا با خوشبینی محض همراهه و یا بدبینی محض، بنابراین در اکثر مواقع نتیجه ی واقعی با پیش بینی صد و هشتاد درجه اختلاف داره. بعضی کارا رو فقط باید انجام داد تا به نتیجه اش رسید، بی آن که حتی بخوای به نتیجه فکر کنی، چه برسه به پیش بینی.

پی نوشت: عنوان از یاسر قنبرلو 

یه حرفایی رو تو دنیا...

یه حرفایی (دردایی) رو تو دنیا هیچ کس نمی فهمه. چون نیازمند یه درد یا تجربه مشترکه. برای همه ی ما پیش میاد که هر حرفی رو به یکی می زنیم، یه حرفایی رو با خانواده می زنیم، یه حرفایی رو با رفقا، یه حرفایی رو به غریبه ها و یه حرف هایی رو هم مستقیما با خدا اما یه حرف هایی هم هست که هیچ کس تو دنیا غیر از خودت نمی فهمدش و از مطرح کردنش هم سودی نمی بری. فقط خودتی و خودت، واسه همین به دوش کشیدنش برات سخت تر میشه. تا اونجایی که در تصمیمات تردید ایجاد می کنه و حتی می تونه پشیمونت کنه. امیدوارم مردد نشم و اگر هم شدم لااقل پشیمون نشم. همین

بودجه

جزئیات بودجه سال 97 که اعلام شده از تراژیک ترین قصه ی های روزگار ماست. هفتاد میلیارد تومن صرفا برای یادگار امام! و رفقا. نمی خوام بحث های مضحک و در بسیاری از موارد سطح پایین رو وارد محیط وبلاگ نویسی کنم و شاید بعدا به طور دقیق تر در موردش بنویسم، صرفا در پوچی حزب هامون یا همون باندهای سیاسی مون همین بس که هر کدوم فقط از گند کاری های جناح رقیب، اون هم در جهت تقویت منابع و منافع خودشون و نه ملت استفاده می کنن. کافیه رسانه های هر دو جناح رو مطالعه کنید، اونوقت می فهمید چه طور میشه کثافت کاری های عظیم رو خیلی راحت لاپوشانی کرد. البته درود بر شرفشون.