همیشه یه عده هستن که می خوان وضعیت گذشته رو زیبا نشون بدن که بهشون می گیم عقب افتاده. همیشه یه عده هم هستن که می خوان وضعیت فعلی رو زیبا نشون بدن که بهشون می گیم مزدور.
اگر خلاف این ها حرف بزنید بهتون می گن احمق. عقب افتاده ها و مزدور ها در حال حاضر اجازه گسترش هیچ واقعیتی رو نمی دن، حقیقت پیشکش. زندگی کردن میون این دو گروه واقعا سخته. امان از این آدما که همه چیز رو سیاه یا سفید مطلق می بین.
بعضی جاهای زندگی را انگار سرنوشت طوری رقم زده که هیچ رقمه نمی توان تغییرش داد، سرنوشت محتوم که می گویند همین است می جنگی و نمی شود، می دوی و نمی رسی، مقصد را پیدا می کنی راه را نمی شناسی و راه را که پیدا می کنی مقصد را گم می کنی، می جنگی برای فراموش نکردن، مهم تر از آن برای به یاد آوردن و مدام به یاد آوردن اما آیا می توان به جنگ فراموشی رفت؟ زندگی آنقدر مساله و مشکل جلوی راهت می گذارد که گاهی خودت را هم فراموش می کنی. جلوی آینه می روی و با خودت فکر می کنی کدام یک بیش تر شبیه ات است، دوست داشتی کدامشان باشی اینی که حالا هستی و دوستش داری یا آنی که بودی و بقیه دوستش داشتند؟
اگر انگیزه داشتم مرگ هم حریفم نبود، طوفان که چیزی نیست اما حالا که انگیزه، برام خلاصه شده در کلمه ای برای توصیف الکی خوش ها، هر نسیمی منو با خودش می بره و هر دردی به کام مرگ می کشوندم. من بیدی ام که با هر بادی می لرزم. قبول کردن جبرِ تقدیر یعنی پایان ماجرا؛ چه در فیلم ها چه در واقعیت.
پی نوشت: قبولش نمی کنم.
گاهی اوقات سخت ترین کارِ دنیا میشه همونی که فکر می کردی آسون ترین کارِ دنیاست. بر عکسشم صادقه. نمی دونم شاید علتش برداشت های غلط ما از زندگیه. در واقع پیش بینی های غلط و غیر واقعی مون.
انگار دنیا برای فراموش کارها ساخته
شده. به دنیا میای و بزرگ میشی و بچگیتو فراموش می کنی. خاطرات خوب و بدتو
فراموش می کنی. عاشق میشی و اگه بهش نرسی حتی عشقت رو فراموش می کنی. اگر
از نزدیکان و عزیزانت کسی فوت کنه حتی بعد از مدتی اون ها رو هم فراموش می
کنی. باید فراموششون کنی وگرنه دنیا فراموشت می کنه. وگرنه دق می کنی. و
چاره ای هم نیست باید بین بد و بدتر انتخاب کنی.
پی نوشت: بگذار دنیا فراموشمان کند.
این اثر زیبا رو گوش کنید. قسمتی از موسیقی متن فیلم قصه ی پریا اثر کارن همایونفر. برخلاف فیلمش که نهایتا یک اثر عامه پسند استاندارده، تازه اونم با خوش بینیِ تمام، موسیقی فیلم چند قدم از فیلم جلوتر و زیباتره. به زودی این اثر رو با بیت ریت بالاتر در آواها قرار می دم اما همین نسخه ی فعلی هم کیفیت خوبی داره. حتما گوش کنید.
نه کسی هست به زندگی امیدوارمون کنه، نه کسی هست که بفهمه دردمون چیه، نه کسی هست ازمون بپرسه چه مون شده، نه کسی هست که به راهی که می خوایم بریم احترام بذاره، اما فراوانند آدم هایی که ناامیدمون می کنند، دردمون رو یا نمی فهمند یا اشتباهی می فهمند، بدون سوال، برامون نسخه می پیچند و به راهی که آینده و سرنوشتِ شخصی ماست تجاوز می کنند. کاش از کودکی استقلال رو یادمون می دادند تا با بهانه های واهی به راهی نریم که نه تنها دوستش نداریم، بلکه برامون شبیه یک کابوسه.
پی نوشت: سر بسته گفتم، شاید کسی دوست نداشته باشه که مشکلات شخصی من رو بدونه. هر چند من خیلی دنبال یک نفر می گردم که باهاش دردِ دل کنم ولی این روزا دستم برای این کار، خالی تر از هر زمانِ دیگه است. در میان اطرافیان، معدود رفقای باقی مانده که اصلا اسمشون رو رفیق نمیشه گذاشت و... کسی نیست درکم کنه. اگر هم کسی هست وقتی باهاش حرف می زنم، الکی سر تکون می ده و تایید می کنه و حالم رو به هم می زنه. اما می دونم که پشت سرم میگه دیوونه است و توهم زده.
تصمیم گرفتم در این پست چند تا فیلم خوب، بی هیچ دسته بندی خاصی معرفی کنم. چون این فیلم ها مورد علاقه ی خودم هم هستند، قطعا به تدریج و در آینده ازشون بیش تر خواهم نوشت.
ایرانی ها:
شوکران - بهروز افخمی - 1378
سگ کشی - بهرام بیضایی - 1379
شب های روشن - فرزاد موتمن - 1381
بوتیک - حمید نعمت الله - 1382
چهارشنبه سوری - اصغر فرهادی - 1384
عیار 14 - پرویز شهبازی - 1387
سن پطرزبورگ - بهروز افخمی - 1388
خارجی ها:
فرار بزرگ - جان استِرجِس - 1963
سگ های انباری - کوئنتین تارانتینو - 1992
بازی - دیوید فینچر - 1997
یادآوری - کریستوفر نولان - 2000
پیانیست - رومن پولانسکی - 2002
زودیاک - دیوید فینچر - 2007
شبکه اجتماعی - دیوید فینچر - 2010
همه ی این فیلم ها، فیلم های خوبی ان و توصیه می کنم حتی اگر یک بار این فیلم ها دیدید، یک بار دیگه تماشا کنید که ارزشش رو داره. مطمئن باشید.
مادرِ مذاکرات پس از آفتاب برجام، نوزاد برجام، روح برجام و ... جدیدترین عبارتِ عجیبِ استفاده شده توسط رئیس جمهوره. حالا به نظر شما اشکالی در این عبارت وجود داره؟ به نظر من اشکالی در خودِ عبارت وجود نداره اما در مفهومش چرا. دقت کنید به رفتار یک اَبَر قدرت مثل آمریکا و این که چطور باهاتون بازی می کنه که خودتون به خودتون گل بزنید. اون به عنوان ابر قدرت از مادر بمب ها و مادر تحریم ها رونمایی می کنه و ما به عنوان یک کشور ضعیف ترِ جهان سومی از مادر مذاکرات رونمایی می کنیم و میگیم دنبال صلحیم. هنر آمریکا اینه که مزخرفات حقوق بشری و صلح طلبانه ش رو که خودش هم بهش پایبند نیست در دشمنانش تقویت کنه و این موضوع رو تا جایی پیش ببره که حتی وقتی تحریمت کنن تو بیای و از مادر مذاکرات و مادر همکاری ها رونمایی کنی. خب این باعث میشه هی تحریمت کنن بعد بکشوننت پای میز مذاکره و ازت امتیاز بگیرن و بعد همین روش رو ادامه بدن. یه برجام به وجود میارن، بعد بهش عمل نمی کنن، دوباره تحریمت می کنن، دوباره میری سر میزه مذاکره و دوباره امتیاز می دی و چند امتیاز بی خود هم می گیری و دوباره بهش عمل نمی کنن و این قصه ادامه داره تا جایی که دیگه چیزی برای مذاکره نَمونه. اونوقت یا میشی شوروی سابق یا لیبی یا کوبا یا خیلی از کشورهایی که این استراتژی روشون انجام گرفته.
